Bang…

De wereld is eng. En de wereld begint al op de hoek. Vroeger wist je nog wie de vijand was. De buitenlandse vijand zat keurig achter een gordijn van ijzer. En je had zoiets als de afschrikking. Ontzettend nare wapens en bommen die de hel op aarde konden brengen. Militaire spullen die, zolang beide partijen een zelfde hoeveelheid hadden, zorgden voor evenwicht en gevoel van veiligheid.

Voor het weghouden van de binnenlandse vijand had je zuilen. Als je daarbinnen bleef dan was het leven overzichtelijk en veilig. En voor de overtollige agressie hielp een partijtje vechten tussen de ‘openbaren’ en de ‘christelijken’ op het schoolplein, of een voetbalwedstrijd Duitsland – Nederland.

Een klein, zeer rijk en tevreden en stabiel vlekje in Europa.

En toen kwam er emancipatie. En vielen de zuilen. Toen viel de muur. En kwamen er op grote schaal migranten naar Nederland. Indiërs, Molukkers, Hongaren, Italianen en Spanjaarden. Marokkanen en Turken, Polen, Roemenen, Aziaten en Afrikaners. Andere mensen, andere gewoonten. Zij kwamen naast ons wonen en werken. En dat ging dus niet goed. We werden jaloers, en voelden ons bedreigd in dat veilige coconnetje van ons.

En oh, oh oh, het werd steeds moeilijker om ons stabiele vlekje in de wereld te delen met anderen. Wat is het dan makkelijk om te luisteren naar machtshongerende politici in Den Haag die ons onbehagen voeden met gepeperde uitspraken en stoer gepraat over “De rotzakken” “De hufters”, ”Het tuig”, “De turken” “De Polen”. Waarom trappen we zo gemakkelijk in die val van “wij” en ‘zij”? Omdat er dan een groep is waar je je in kunt verschuilen? Zoals vroeger op het schoolplein? In de groep voelen we ons tenslotte vaak heel groot.

Weet je wat mij nou zo bang maakt? Niet de groenteman op de markt die in de moskee kerkt. Niet de Marokkaanse hoofddoek dragende collega van mijn dochter die hamburgers en patat verkoopt. Ik word er echt doodsbang van dat we al zover zijn in Nederland dat elk vriendelijk geluid over “zij” wordt weggezet als naïef, grijze wollen sokken, “links” (als scheldwoord!).

Is het echt zo eng om de hoek? Zijn daar de “Zij”? Zijn er dan geen verbindende positieve krachten meer in de samenleving? Is de “Wij” niet groter als we weer gaan luisteren en positiviteit weer gaan waarderen?

Ik hoop van wel. Nee, ik weet zeker van wel. Ik hoop dat je mij wilt vertellen welke positieve verbindende krachten je ervaart in Harderwijk. En dan is het aan ons als lokale politici om ook zichtbaar te maken hoeveel er eigenlijk goed gaat. Ik wacht met belangstelling op jouw verhaal. Zonder angst. Om de hoek.