Ik en Jij of Wij

Het zijn bijzondere tijden. We maken een periode mee die het overgrote deel van onze bevolking niet kent. Een tijd waarin we plotseling in onze vrijheid worden beknot, waarin we ineens steeds meer op elkaar moeten letten en tegelijk afstand moeten houden. Een tijd waarin de overheid ineens nadrukkelijk aanwezig is. En dat is het niet eens oorlog. Nou ja, een beetje, maar we strijden tegen een onzichtbare vijand. En dat maakt dat we ons gedrag moeten aanpassen, want we letten op elkaar en de overheid let op ons. En dat opletten, dat heb ik de laatste tijd ook meer gedaan. En dan begint je wat op te vallen. Want in extreme tijden gaan mensen ook wat extremer gedrag vertonen. En dan zie ik 3 groepen. De groep “Ik en Zij”. Die groep denkt vooral aan zichzelf en alles wat niet naar wens loopt komt omdat “zij” foute besluiten hebben genomen of zelfs een complot hebben bedacht. Ik rij overdag 120 of nog harder, want die stikstof, dat hebben zij gewoon verzonnen en het is rustig op de weg, dus het kan best. Ik houd geen 1,5 meter afstand, want dan duurt het boodschappen doen veel te lang, want “zij” lopen te treuzelen. Ik doe geen mondkapje op, want “zij” zeiden dat het helemaal geen effect heeft. En trouwens, “ïk” hoor niet bij de risicogroep. En het is toch allemaal onzin.

De tegenhanger van deze groep is “wij”. Deze groep meldt zich aan voor de boodschappendienst, wast zijn handen, houd 1,5 meter afstand, nou ja, doet zijn best, en draagt in binnenruimtes een mondkapje. En ergert zich aan de groep “ik en zij”. En natuurlijk is er een grijze middenmoot, die een beetje tussen beide groepen in zweeft of echt helemaal niet in de gaten heeft wat er om ons heen gebeurt. Want als je onze taal nog niet zo goed beheerst, als je verstandelijke vermogens wat beperkt zijn of als je gewoon nog te jong of al te oud bent, dan kan het zijn dat je met verwondering naar de wereld kijkt.

En dan in de politiek. Daar zie je die groepen ook, althans in Den Haag. Partijen die het hele probleem ontkennen, die de immigranten de schuld geven, die vinden dat “zij” echt alles verkeerd doen. Overigens daarbij vergeten te zeggen hoe zij het dan gedaan zouden hebben. Maar in Harderwijk en Hierden zie ik dat gelukkig niet. Daar zijn de partijen constructief, komen er voorstellen van combinaties van partijen die het vaak juist niet eens zijn en wordt er collectief gekeken naar degenen die het in deze periode heel lastig hebben. En dan is toch weer heerlijk om op de Veluwe te wonen, waar we oog hebben voor elkaar, waar we elkaar de ruimte gunnen en waar iemand met “ik en zij” gedrag uit de toon valt. In dit geval maakt de toon niet de muziek.