Column: De echte crisis

Dit voorjaar stond het normale leven ineens stil. Scholen en kantoren gingen dicht en de straten waren uitgestorven. De Intensive Care lag vol en niemand wist wat ons te wachten stond. We gingen als land in lock down. Ik heb zelf 2 kinderen op de basisschool, dus ineens was onze huiskamer maanden lang het toneel van lessen, teamsgesprekken, maar ook mijn eigen werk ging gewoon door vanuit huis. Dat dat niet gemakkelijk is zal denk ik elke ouder herkennen.

En nu zijn we al een half jaar verder. We weten inmiddels veel meer. De regering heeft haar best gedaan bedrijven overeind te houden met steunpakketten. De ziekenhuizen hebben veel minder coronapatiënten, en voor een deel is het ‘normale’ leven weer verder gegaan. Maar het virus is nog niet weg, dus we hebben nog geen zicht op een echt normaal.

En langzaam gaan we van de corona crisis over in een volgende crisis, die zich onzichtbaar voltrekt, maar steeds zichtbaarder zal worden. Ook met alle steunpakketten blijven niet alle banen houdbaar. Complete sectoren zijn aan het instorten en veel bedrijven moeten mensen laten gaan. Waar in de eerste maanden werknemers vaak in dienst konden blijven dankzij de steun, wordt dat steeds lastiger. Tijdelijke contracten worden niet verlengd, en kleine bedrijven gaan failliet. Ook complete sectoren, zoals de cultuursector, of de evenementensector staan op omvallen.

Dit najaar zullen we gaan zien dat steeds meer mensen werkloos worden, moeite zullen gaan hebben met het betalen van de vaste lasten en een beroep moeten gaan doen op de voedselbank. Dit wordt de echte crisis en deze is bijna niet te stoppen, zeker omdat deze minder tastbaar is voor mensen die het (nog) niet raakt.

Tijd om eens aan de slag te gaan met deze crisis dus. Is het misschien eindelijk tijd voor een basisinkomen?